अनिल किराती
म को हुँ ?
यसको त्यति महत्व
छैन
मान्दा हुन्छ –
म लक्ष्मीप्रसादको 'पागल'
म विजय मल्लको 'बहुलाकाजी'
म वैरागी काँइलाको 'मातेको मान्छे' र यस्तै यस्तै
खासमा,
प्रधानमन्त्रीजी म
एउटा सामान्य डाक्टर हुँ
तपाईँ को हो ?
तर असिमित छ यसको
महत्व
तपाई प्रधानमन्त्री
केन्द्रिकृत शक्ति
तपाईँ अन्तिम
हस्ताक्षर
तपाईँ उतरपुस्तिका
तपाईँ बृहत शब्दकोश
म देख्दैछु तर
तपाईँ भूपिको 'क्यारेम्बोर्डको गोटी'
मेसीको खुट्टाको बल
तपाईँ 'धुम-थ्री'को
सर्कसको घोडा र यस्तै यस्तै
प्रधानमन्त्रीजी बरु
बन्नुहोस् क्रुर
लुई चौधौं झैं
भन्नुहोस् – म नै राज्य हुँ
र गर्नुहोस् –
एउटा प्रजातान्त्रिक निर्णय
जानुहोस् तपोवन
ध्यान गर्नुहोस् तीन
दिन
र फाल्नुहोस् –
एउटा न्यायिक वक्तव्य
प्रधानमन्त्रीजी
केवल तपाईँ एउटा
बिम्ब बन्दै हुनुहुन्छ
र म अर्को
खुब प्रयोग हुदैंछौ
हामी अब
कविताहमा र घोषणा
पत्रहरुमा
जुन हाम्रो रहर होइन
र रहने पनि छैन
भन्नुहोस्
प्रधानमन्त्रीजी
त्यति रहरे कहिले
थियौं र हामी ?
किन बनाइदैछ हामीलाई
अमूर्त विम्ब यसरी ?
प्रधानमन्त्रीजी
तपाईँ यति लाचार हुदै हुनुहुन्छ कि
'बाँच डाक्टर गोविन्द
तिमी बाँच्नुपर्छ र
बचाउनुपर्छ तिमीले
म पूरा गर्छु तिम्रो
सपना' भन्नै सक्नुहुन्न
राजनितिज्ञ जो
हुनुहुन्छ तपाईँ
र म पनि यति लाचार
छु कि
'आउनुहोस् प्रधानमन्त्रीजी
सँगै बसौँ अनसन
तपाईँ संविधानको लागि
म सिस्टमको लागि
बरु मरौं सँगै तर
नमरोस् देश' भन्नै सक्दिन
डाक्टर जो हुँ म
बरु आफैं मर्न सक्छु
मृत्युको कामना
बाँड्न सक्दिन तपाईँलाई
प्रधानमन्त्रीजी
मलाई थाहा छ
तपाईँ र म चाडैँ
मर्दैछौ अब
बिरामी जो छौँ
फरक यति हो कि
म आफ्नै निर्णयमा
मर्दैछु
तपाई निर्णयविहिन
मर्दै हुनुहुन्छ
प्रधानमन्त्रीजी आँट
गर्नुहोस बोल्ने
र याद गर्नुहोस्
'म डाक्टर गोविन्द' मर्नु भनेको
तपाईले जित्नु कदापि
होइन
न त तपाईँ नै बाँच्नु
हो ।
