देश–प्रेम

चन्द्र गुरुङ


मेरो आकाशबाट घाम–जून टिपेर एक टुक्रा कपडामा जडिदियो । मेरो रगत छ्याप्यो मेरो पसिनाले धोयो त्यसलाई र, भन्यो– तिम्रो राष्ट्रिय झण्डा । लेकबेसी गर्दा मैले सुसेल्ने आत्मीय सुसेलीले त्यो गीतमा धुन भर्यो त्यो गीतमा प्राण हाल्यो मिलायो लय–भाका अनि सम्झायो– तिम्रो राष्ट्रगान । मेरो मुटुको एक टुक्रा हाल्यो मेरै धड्कनले प्राण दियो मेरै सासले सुगन्ध थप्यो अनि भन्यो– तिम्रो राष्ट्रिय फूल । मेरो आस्था मेरो विश्वासलाई पोको पार्दै एउटा मूर्तिको अगाडि राखेर भन्यो– तिम्रो राष्ट्रिय देवता तिम्रो राष्ट्रिय धर्म । मेरो घरआँगनतिर सपनाहरू बाँड्दै हिँड्ने एक हूल मानिस देखाउँदै, भन्यो– तिम्रो सरकार । मेरा सारा आशा मेरा सपनाहरू लिपिबद्ध गरेर, भन्यो– तिम्रो संविधान । र, भन्यो मनको भित्तामा मानचित्रमा एक भाग भूगोल देखाउँदै– तिम्रो देश । म चाहिँ सिमानामा उभिएर– भोको पेट नाङ्गो अङ्ग खाली हात–खुट्टा चुम्दै छु एक मुठ्ठी माटो ।