आप्पा

प्रणेश पाखरिन

आप्पाको निधारको नुनिलो पसिना
मेरो निम्ति पोष्टिक्ता आहार हो
उनको त्यो जर्जर छाती
मलाई जीवन यात्रा हिँड्न सिकाउने
फराकिलो बोटो हो

अक्षर नजान्ने मेरो आप्पा
जीवनका अनुभूतिहरूले
सुन्दर कविता लेख्छन्
सङ्गीतको कुनै राग नजान्ने मेरो आप्पा
आफ्नु बहुबलले
गैरीखेतमा हरियो सङ्गीत रच्छन्

मेरो यो सुन्दर जीवन
उनैको देन हो

आफ्नु कपालझैँ कोठेबारीमा
लह- लह साग सब्जी उमार्छन्
अनि मलाई अक्षरहरू किनिदिन्छन्
आफ्नु रहरहरूको बध गरी
मेरा हरेक आवश्यक्ताहरू पुरा गरिदिन्छन्
मेरा कमजोर पाइलाहरू लड़्खड़ाएर
जब म लड्न खोज्छु
उनको त्यो भरोसायोग्य हातले
मलाई समाई डोर्याउँछन्
म बोटो बिराई
अलमलिएर हराउन खोज्दा
उनको पौरूष स्वरले
मलाई आहाट दिन्छन्

उनको चर्चती फुटेका पाईतलाहरूले
म हिँड्ने बोटोहरू सम्म पार्छन्

आप्पा आफ्नो अभिमान
कहिल्यै व्यपार गर्दैनन्
र नै त
म उन्मुक्त छु
म स्वतन्त्र छु।