अस्मिता मानन्धर
ऊ जानुअघि
ऊ जानुअघि
हरिया धनियाँहरू पिनेर
खुवाएथेँ ।
हरिया धनियाँहरूसंगै
धेरै माया मीठो पसिना
र सुनौँलो भविष्यको कल्पना
पिनेर
उसैलाई खुवाएथेँ ।
ऊ गैसकेपछि
मेरा बारीमा धेरै धनियाँहरू छरिएर उम्रिए
म प्रत्येक धनियाँका बोटहरूलाई
अगाध मायाले
सिँचिरहेछु प्रत्येक दिन
तर, प्रत्येकपटक
छिप्पिदै-वैलाउदै छन्
मेरा बारीका धनियाँहरू ।
सम्भवतः ऊ गैसकेपछि
उतैको धनियाँले तानेजस्तो छ
उतैको मिश्रण मन परेजस्तो छ
मेरा बारीका धनियाँहरूजस्तै
म पनि सायद
कहिल्यै याद आइन ।
अहिले
त्यहीँ धनियाँहरुसंगै
चाउरिएका छाला, तीता आँसु
र विक्षिप्त सम्झना मात्र होइन
म
आफ्नो जिन्दगी नै पिनेर
अचार बनाइरहेछु ।
शैलीमा जादु, स्पष्टतामा अस्पष्टता ।
ReplyDeleteयसरी ठूलो/गम्भीर विषयलाई पनि सरल/सहजताका साथ प्रस्तुत गर्ने अस्मिताको शैलीदेखि प्रभावित छु म । समाजमा विद्यमान अन्तरविरोधहरुलाई पनि उनले आगामी कवितामा स्थान दिनेछिन् भन्ने कुरामा पनि आशावादी छु ।
ReplyDeleteसाँच्चै शैलि मिठो छ धनियाको अचार भन्दा तर
ReplyDeleteआफ्नो जिन्दगी नै पिनेर
अचार नबनाउन अनुरोध गर्छु ।
सरल शब्द, सरस शैली !
ReplyDeleteचाउरिएका छाला, तीता आँसु
ReplyDeleteर विक्षिप्त सम्झना मात्र होइन
म
आफ्नो जिन्दगी नै पिनेर
अचार बनाइरहेछु