काठमाण्डौ

 








अविनाश भट्टराई घेरिईसकेछु म 

अग्लिरहेका इँटका पर्खालहरुभित्र म आफूलाई होचो देख्छु, सार्है होचो 

मेरो उचाई घटिरहेछ निरन्तर 

म डल्लो देखिरहेछु सधैं 

सिमेन्टका पिलरहरु तन्किरहेछन् दिनदिनै पातलो शरीर भएर पनि च्यापिन्छु गल्लीहरुमा, रोकिन्छु यात्राहरुमा अगाडि चौतारो भएर सुस्ताउन कहाँ हो र ? वारिपारिकाले मलाई खिसी गरेझैँ लाग्छ म निसास्सिरहेछु आफ्नै आँगनमा बन्दी छु आफ्नै कोठामा म गुम्सिरहेछु काठमाण्डौमा । सन्ध्यामा केहीबेर लहडिन मन लाग्छ अझै त मेरा अघिल्तिर अन्तरे बाको धोतीजत्रो खाली जमिन त छ नि त्यहीँ फुल्छन् लालुपाते र गोदाबरी फल्छन् नास्पाती र आरुहरु चारैवटा जुनकिरी झुल्कन्छन् साझँमा काग र भँगेरा बोल्छन् गोधूलीमा सानो टुक्रो आकाश धमिलिन्छ बादलमाथि अनि चर्का फ्लड लाइट्, नियन लाइट्, ट्युव लाइट् बल्छन् बस्तीहरुमा सडक उजेलिन्छ, पार्कभित्र भरिन्छ प्रकाश चोकहरु टल्किन्छन् बत्तीहरुले झ्यार्र कोरेर सलाई म बाल्छु सकिनै लागेको मैनबत्ती तर मेरो मन-बत्ती कहिल्यै बल्दैन कहिल्यै उजेलिन्न प्रकाशमा यो उज्यालोभित्रको अँध्यारो शहरमा । मलाई थाहा छ, मेरो अगाडिको चारआना जमिन भोलि कसैले किन्ने छ नोटहरु ओछ्याएर त्यहाँ ठड्याउनेछ पाँचतले महल रँग्याउनेछ लालुपाते रंगले अनि त्यहाँ कहिल्यै फुल्ने छैन लालुपातेहरु त्यहाँ फल्ने छैन आरु र नास्पातीहरु बरु उसको लिभिङ रुममा हुनेछ, प्लस्टिकका स्याउ र सुन्तला । त्यहाँ जुनकिरीहरु बिलाउनेछन् काग र भँगेरा पनि बँसाइ सर्नेछन् अनि म चढ्नेछु घरको छतमाथि टोल्हाउनेछु हेरेर एक टुक्रो आकाशमा र भन्नेछु, ताराहरु त छन् नि काठमाण्डौमा । सास फिल्टर हुन छाडिसक्यो अब यी नासिकाका रौंहरुबाट कार्बनमोनक्साइडले जितिसकेको छ वायुमण्डल पशुपतिनाथलाई पनि धुलो-धुवाँको एलर्जी छ ज्वरो आएको छ बौद्धनाथलाई बाग्मती प्लास्टिकको घुम्टो ओढ्छिन् सुन्दरता अढेको छ केवल सुन्दरीजलमा लडेकाछन् रित्ता कमन्डलुहरु सडक-पेटीहरुमा पसारो छ खाली गाग्रीहरुको थोपा चुहिने धाराहरुमा ऊ पनि मेरो हो भन्दैन तिमी पनि मेरो हो भन्दैनौ म पनि मेरो हो भन्दिन सायद कोही मेरो हो भन्दैन हात उठाओ यो शहर कसको हो ? यो काठमाण्डौ कसको हो ?