प्रधानमन्त्रीजी ! म डाक्टर गोविन्द…

अनिल किराती

म को हुँ ?

यसको त्यति महत्व छैन

मान्दा हुन्छ –

म लक्ष्मीप्रसादको 'पागल'

म विजय मल्लको  'बहुलाकाजी'

म वैरागी काँइलाको 'मातेको मान्छे' र यस्तै यस्तै

खासमा,

प्रधानमन्त्रीजी म एउटा सामान्य डाक्टर हुँ

तपाईँ को हो ?

तर असिमित छ यसको महत्व

तपाई प्रधानमन्त्री

केन्द्रिकृत शक्ति

तपाईँ अन्तिम हस्ताक्षर

तपाईँ उतरपुस्तिका

तपाईँ बृहत शब्दकोश

म देख्दैछु तर

तपाईँ भूपिको 'क्यारेम्बोर्डको गोटी'

मेसीको खुट्टाको बल

तपाईँ 'धुम-थ्री'को सर्कसको घोडा र यस्तै यस्तै

प्रधानमन्त्रीजी बरु बन्नुहोस् क्रुर

लुई चौधौं झैं भन्नुहोस् – म नै राज्य हुँ

र गर्नुहोस् – एउटा प्रजातान्त्रिक निर्णय

जानुहोस् तपोवन

ध्यान गर्नुहोस् तीन दिन

र फाल्नुहोस् – एउटा न्यायिक वक्तव्य

प्रधानमन्त्रीजी

केवल तपाईँ एउटा बिम्ब बन्दै हुनुहुन्छ

र म अर्को

खुब प्रयोग हुदैंछौ हामी अब

कविताहमा र घोषणा पत्रहरुमा

जुन हाम्रो रहर होइन र रहने पनि छैन

भन्नुहोस् प्रधानमन्त्रीजी

त्यति रहरे कहिले थियौं र हामी ?

किन बनाइदैछ हामीलाई अमूर्त विम्ब यसरी ?

प्रधानमन्त्रीजी तपाईँ यति लाचार हुदै हुनुहुन्छ कि

'बाँच डाक्टर गोविन्द

तिमी बाँच्नुपर्छ र बचाउनुपर्छ तिमीले

म पूरा गर्छु तिम्रो सपना' भन्नै सक्नुहुन्न

राजनितिज्ञ जो हुनुहुन्छ तपाईँ

र म पनि यति लाचार छु कि

'आउनुहोस् प्रधानमन्त्रीजी सँगै बसौँ अनसन

तपाईँ संविधानको लागि

म सिस्टमको लागि

बरु मरौं सँगै तर नमरोस् देश' भन्नै सक्दिन

डाक्टर जो हुँ म

बरु आफैं मर्न सक्छु

मृत्युको कामना बाँड्न सक्दिन तपाईँलाई

प्रधानमन्त्रीजी मलाई थाहा छ

तपाईँ र म चाडैँ मर्दैछौ अब

बिरामी जो छौँ

फरक यति हो कि

म आफ्नै निर्णयमा मर्दैछु

तपाई निर्णयविहिन मर्दै हुनुहुन्छ

प्रधानमन्त्रीजी आँट गर्नुहोस बोल्ने

र याद गर्नुहोस्

'म डाक्टर गोविन्द' मर्नु भनेको

तपाईले जित्नु कदापि होइन

न त तपाईँ नै बाँच्नु हो ।